چه آدم هاي كوچكي هستيم ما... چه دلهاي كوچكي داريم ما... چه زود گريه مي كنيم... چه زود مي خنديم... چه عاشقانه دلتنگ مي شويم و چه كودكانه دلخوشي هاي مان را از دست مي دهيم...آخرش يك شب ، كبريت هاي مان تمام مي شوند و در روياي گرم شدن يخ مي زنيم و صبح ، تن يخ زده ي مان سنگفرش نگاه هاي ترحم آميز مي شود !
كاش آنها كه قرارست صبح هنگام، دلشان براي ما بسوزد همين امشب دلشان مي سوخت... كاش كبريت هاي مان را مي خريدند... كاش اشك هاي مان را مي ديدند... كاش شادي هاي مان را نمي دزديدند... كاش « كاش ها » ي مان را مي فهميدند !
